The little Goddess (2023-2024)

In de serie waarmee ik in oktober begon gebruik ik mijn verleden als sceneograaf. Er is sprake van een podium, van trekken, van een personage, the Little Goddess, een dramaturgie en een decor, zeg omgeving, die haar gemoed verbeeldt, of haar engel of draak van dienst. Maar het verbeeldt vooral de niet te benoemen tussenruimte die te vinden is tussen deze concrete gegevens, maar waar het uiteindelijk wel om draait. Als een Meester Prikkenbeen probeer ik tussenruimtes te vangen in mijn net.
Dat de theatermachine onderwerp is geworden wil niet zeggen dat het werk ook theater wordt. Ik houd van de in de tijd bevroren ultieme keuzes die ik tegenwoordig moet maken om tot een werk te komen. En ik houd van de vertaling naar materialen die onder mijn handen weerstand bieden of meegeven en mij verleiden. Ik houd ervan dat het een ding wordt, een bezield ding.
Printen en bewerken is tijdelijk niet mogelijk, daarom staat deze belangrijke fase van het werk nu stil. Ik zal bij wijze van experiment beeldmateriaal laten zien op deze site dat niet af is, onbewerkt is en waarvan ik niet weet of het zelfstandig kan bestaan of dat het alleen een documentair beeld geeft van de opstelling.
Alsof u een kijkje krijgt in de repetitieruimte. 

The little Goddess
Ik vond haar als bijfiguur in een van mijn eigen werken, nl  Het ruiterstandbeeld (2023).

Onaantastbaar rijdt ze voorop in deze parade van gemankeerde mensfiguren, het Goddelijk meisje.
Onaanraakbaar is ze, duizenden jaren vermoord, ontkend, verkracht, uitgehuwelijkt.
Met haar kleine lijfje trekt ze de carnavalskar van menselijk onvermogen zonder enige inspanning door de kosmos, deze planeet van destructie en verlies. Aan woede voorbij…